Zabudowa w liniach

W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego i w decyzji o warunkach zabudowy można napotkać określenia takie jak: nieprzekraczalna linia zabudowy lub obowiązująca linia zabudowy. Pierwsza wyznacza na danym obszarze miejsce, w którym budynek może być postawiony. O czym mówi druga?

W starszych dokumentach można się spotkać z nazwą „linia zabudowy nakazanej” lub „linia zabudowy obligatoryjnej”. Obecnie używa się jednak sformułowania „obowiązująca linia zabudowy”. To ona wskazuje miejsce, w którym budynek musi być posadowiony, czyli miejsce, gdzie ma się znaleźć frontowa elewacja. Definicję linii zabudowy można odnaleźć w kilku aktach prawnych, przede wszystkim w Ustawie z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (j.t. Dz.U. z 2012 r., poz. 647 ze zm.).

Linia pod lupą

Bardziej precyzyjne są zapisy w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. z 2003 r. nr 164, poz. 1587). Zgodnie z nim projekt rysunku planu miejscowego powinien zawierać m.in. linie zabudowy oraz oznaczenia elementów zagospodarowania przestrzennego terenu. Taki sam wymóg musi być uwzględniony w przypadku, gdy na określonym terenie planu nie ma. Żadna ustawa nie definiuje jednak wprost tego, czym linia zabudowy jest. Nie jest to więc pojęcie prawne. W praktyce to odległość, w jakiej od granicy działki lub drogi można zbudować budynek. Można spotkać się z określeniem, że obowiązująca linia zabudowy to przedłużenie istniejącej już zabudowy. Pod uwagę trzeba więc wziąć zabudowę znajdującą się na sąsiednich działkach. Niezbędny więc jest dokładny wyrys z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzja o warunkach zabudowy.